Na hersenletsel is er vaak sprake van een verminderde belastbaarheid. In gewoon Nederlands: Je bent sneller vermoeid en het herstel duurt langer dan eerst. Daarbij is er natuurlijk een verschil tussen lichamelijke vermoeidheid en mentale vermoeidheid.

Tijdens mijn revalidatie in de Tolbrug heb ik twee boekjes van de module “Niet rennen, maar plannen” doorgewerkt. De inhoud was confronterend.

Er wordt een onderscheid gemaakt tussen drie soorten gevolgen van hersenletsel.

1. Lichamelijke gevolgen
2. Gevolgen op het gebied van denken (cognitie)
3. Gevolgen op het gebied van gedrag en emoties

Dat er bij mij lichamelijke gevolgen zijn is duidelijk te zien aan de manier waarop ik loop. Dat ik op het gebied van gedrag en emoties ben veranderd is ook helder.; Ik ben meer op mezelf gericht, heb minder behoefte aan sociale contacten en toon minder initiatief.

Dat er ook cognitieve gevolgen zijn vind ik moeilijker om te accepteren. Maar de waarheid is dat ik snel ben afgeleid en moeite heb met het echt doorgronden van wat ik lees.

Gelukkig heb ik wel weer meer plezier in het schrijven. En wie schrijft die blijft.

Ik kende de Trein der Traagheid als een café in Antwerpen. Een zoektocht op internet leerde me dat er tegenwoordig ook in Gent een etablissement is dat zo heet. Volgens de website is het een koffiehuis en is het er goed toeven.

De Trein der Traagheid is ook een roman uit 1950 van de Vlaamse schrijver John Daisne. Ik heb het boekje nooit gelezen, maar de titel spreekt mij aan.

Het schijnt te gaan over een schoolmeester van middelbare leeftijd die op een warme lenteavond in de trein tussen twee steden indommelt.

Mijn laatste treinreis was op 29 juni. Ik reisde naar mijn zoon in Den Haag en zwom in de zee. Op de terugreis viel ik in slaap. Toen ik wakker schrok was ik draaierig en had ik hoofdpijn.

Op 11 juli werd er in mijn hoofd een hersentumor geconstateerd die op 30 juli al werd verwijderd. Bij de operatie raakten zenuwen bekneld. Sindsdien bevind ik mij in mijn eigen Trein der Traagheid.

De revalidatiearts benadrukte deze week nogmaals dat tijd de belangrijkste factor is. Herstel na een hersenoperatie vraagt nu eenmaal tijd. Beschadigde zenuwen kunnen herstellen, maar het duurt lang. Het kan tot twee jaar duren en er zijn pas vier maanden voorbij.

En…. ik kan weer lopen, ik kan weer fietsen en ik realiseerde me vorige week opeens dat ik tegenwoordig nooit meer hoofdpijn heb.

Ik reis dus nog even verder met de Trein der Traagheid. Eindbestemming onbekend.

Ik beoefen een nieuwe sport. Sinds een paar weken doe ik in de sporthal van Revalidatiecentrum de Tolbrug aan Fitstroke.

Fitstroke is een circuittraining met een positief effect op je loopvaardigheid en loopsnelheid. De training bestaat uit acht onderdelen waarbij het gaat om dingen als balans, bukken en lopen. Elke oefening wordt drie minuten in hoog tempo uitgevoerd, waarna drie minuten pauze volgt. Samen met een oefenpartner hou je de score bij, zodat vorderingen inzichtelijk worden.

De deelnemers zijn net als ik mensen met hersenletsel die moeite hebben met lopen. De groep wordt begeleid door een fysiotherapeut en een bewegingsagoog.

In de Tolbrug krijg ik ook nog de nodige individuele begeleiding. Ik kom er nog altijd drie keer per week.

Het lopen gaat steeds beter, maar ik ben nog niet waar ik wil zijn.

Het woord geduld wordt gebruikt om het vermogen ergens op te kunnen wachten mee aan te geven. Geduld geldt als deugd; het tegendeel ervan is ongeduld.

Geduld speelt in meerdere religies een rol. In het Christendom wordt geduld gezien als een van de belangrijkste eigenschappen in het leven. Ook de Islam hanteert deze visie op geduld. Moslims geloven dat men door geduld te oefenen dichter bij Allah kan komen en vrede kan vinden.

bron: Wikipedia

Revalideren is een oefening in geduld

Revalideren viel me zwaar de afgelopen weken. Na vijf weken in het ziekenhuis startte ik op 3 september met een poliklinisch revalidatietraject van 8 weken bij de Tolbrug. Al vrij snel liep ik zonder rollator en ik dacht alweer aan lange wandelingen. Maar toen stokte het. Mijn rondjes werden niet groter. Ik bleef kramachtig lopen, had veel pijn in de benen en sliep slecht.

“Probeer het te zien als een sabbatical” zei een vriendin tegen mij. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Revalideren kost tijd. Soms heb je het gevoel dat je stappen maakt. Maar soms lijkt het alsof je een stap terug doet. Het is mentaal zwaar.

Maar ik had een goede week. Ik slaap nu beter. Ik ben nogmaals neurologisch onderzocht en heb nieuwe medicatie tegen zenuwpijn. Die medicatie lijkt te werken, ik ervaar minder pijn en ben ontspannener. Ik kan ook weer zelfstandig fietsen.

Het fietsen gaat goed, maar na een kilometer of vijf ben ik echt kapot. Lopen gaat nog moeizaam. Het revalidatietraject bij de Tolbrug is daarom ook verlengd met 8 weken, iedere dinsdag en donderdag. De revalidatie bestaat uit Fysiotherapie, maar ook Psychomotorische Therapie, Ergotherapie en Psychologie/Maatschappelijk werk.

Op de andere dagen doe ik oefeningen en probeer ik ook veel te bewegen. Ik slaap wel nog 2x per dag.

In mijn hoofd ervaar ik meer rust, dus ik denk dat de hersenoperatie geslaagd is. Die verlamming in de bovenbenen is domme pech.

“Reken op een hersteltijd van een jaar.” zei de neuroloog. Die opmerking moest even indalen, maar de neurochirurg had al eerder gezegd dat pas over een jaar te zeggen of er sprake is van restschade.

Ik probeer het dus maar te zien als een sabbatical.

Van 29 juli t/m 30 augustus droeg ik polsbandjes van het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis te Tilburg, het Jeroen Bosch Ziekenhuis in ‘s-Hertogenbosch en Revalidatiecentrum de Tolbrug.

(rest van de blog is verloren gegaan bij een computercrash in juni 2023)