Revalideren viel me zwaar de afgelopen weken. Na vijf weken in het ziekenhuis startte ik op 3 september met een poliklinisch revalidatietraject van 8 weken bij de Tolbrug. Al vrij snel liep ik zonder rollator en ik dacht alweer aan lange wandelingen. Maar toen stokte het. Mijn rondjes werden niet groter. Ik bleef kramachtig lopen, had veel pijn in de benen en sliep slecht.

“Probeer het te zien als een sabbatical” zei een vriendin tegen mij. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Revalideren kost tijd. Soms heb je het gevoel dat je stappen maakt. Maar soms lijkt het alsof je een stap terug doet. Het is mentaal zwaar.

Maar ik had een goede week. Ik slaap nu beter. Ik ben nogmaals neurologisch onderzocht en heb nieuwe medicatie tegen zenuwpijn. Die medicatie lijkt te werken, ik ervaar minder pijn en ben ontspannener. Ik kan ook weer zelfstandig fietsen.

Het fietsen gaat goed, maar na een kilometer of vijf ben ik echt kapot. Lopen gaat nog moeizaam. Het revalidatietraject bij de Tolbrug is daarom ook verlengd met 8 weken, iedere dinsdag en donderdag. De revalidatie bestaat uit Fysiotherapie, maar ook Psychomotorische Therapie, Ergotherapie en Psychologie/Maatschappelijk werk.

Op de andere dagen doe ik oefeningen en probeer ik ook veel te bewegen. Ik slaap wel nog 2x per dag.

In mijn hoofd ervaar ik meer rust, dus ik denk dat de hersenoperatie geslaagd is. Die verlamming in de bovenbenen is domme pech.

“Reken op een hersteltijd van een jaar.” zei de neuroloog. Die opmerking moest even indalen, maar de neurochirurg had al eerder gezegd dat pas over een jaar te zeggen of er sprake is van restschade.

Ik probeer het dus maar te zien als een sabbatical.